Hemen her gün üç köy birden gezerdi Çerçi Hasan. Lakin dördüncü ve son durağı Selime’nin köyü olurdu. At arabasını ve özenle süslediği atını Selime'nin oturduğu evin yakınına çeker, yeni terleyen bıyıklarını süzüp bir yandan Selime’yi süzer bir yandan da güneşin batmasını beklerdi. Hemen herkes Çerçi Hasan’ın köye Selime için geldiğini bilirdi ama o aldırış bile etmezdi. Doğrusu Selime’nin baba ve abileri de durumdan şikâyetçi olmazdı. Zira kızları için “Nasılsa bir Çerçi parçasına kaçacak değil ya” diye düşünürlerdi. Hatta bu durumu kullanarak bazı malzemeleri hiç pazarlık etmeden Çerçi Hasan’dan ucuza bile satın alırlardı. Çerçicilik Hasan’ın baba mesleğiydi. Babası Topal Memed yıllarca bu mesleği yapmış, en son atın üstünden düşüp zaten topal olan ayağını kırdığı için bırakmak zorunda kalmıştı. “Boş bırakmaya gelmez” demişti Topal Memed oğlu Hasan’ı bir kenara çekerek “Artık 16 yaşına geldin. Bundan böyle köy köy sen dolanacaksın. Bir yeri belleyip orada akşama kadar